Περί συνδικαλισμού

Περί συνδικαλισμού

(και στον στρατό)

Αν θεωρήσουμε, απλουστευτικά αλλά πολύ καίρια, ότι συνδικαλισμός είναι η συλλογική (και εκπροσωπούμενη) δράση των εργαζομένων για τα δικαιώματα τους, τα συμφέροντα τους και την προστασία τους από αυθαιρεσίες του εργοδότη, τότε θα καταλάβουμε ότι αυτό δεν εκπληρούται ούτε σε μικρό ποσοστό στην Ελλάδα. Ο συνδικαλισμός καπελώνεται από τα κόμματα και δρα διττά α) σύμφωνα με το κομματικό συμφέρον και β) σύμφωνα με τα προσωπικά ατομικά συμφέροντα και φιλοδοξίες του συνδικαλιστή.

Τα τελευταία συνοπτικώς είναι:
-Απολαμβάνουν τις συνδικαλιστικές άδειες και εν τέλει εργάζονται ελάχιστα έως καθόλου.
-Συμμετέχουν, αμειβόμενα, σε πλήθος διοικητικά συμβούλια.
-Συμμετέχουν σε πειθαρχικά και λοιπά συμβούλια και έτσι να ρίχνουν στα μαλακά παρεκτρεπομένους συναδέλφους (ρουσφέτια τα οποία εξαργυρώνουν όταν διεκδικούν πχ βουλευτικό αξίωμα)
-Απολαμβάνουν πρόσθετη σύνταξη για την συνδικαλιστική τους δράση (αυτό ίσχυε  παλαιότερα, δεν ξέρω αν καταργήθηκε τώρα σε καιρό λιτότητας και μνημονίων).

Αν προσθέσει κανείς την ιδεολογική αντίθεση προς τον εργοδότη, που συχνότατα εμφανίζεται όχι διεκδικητικά αλλά εκδικητικά με ταξικούς ορούς και οδηγεί επιχειρήσεις σε μαρασμό η κλείσιμο (τρανό παράδειγμα η Πιρέλλι, αλλά και η Ολυμπιακή και πολλές άλλες), καταλαβαίνουμε ότι οι συνδικαλιστές, έτσι μαχόμενοι τον εργοδότη, δεν δρουν σύμφωνα με τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά ενάντια σ’ αυτά!

Όσοι έχουμε υπηρετήσει στρατιωτική θητεία ξέρουμε ότι ο στρατός και η αποτελεσματικότητά του βασίζεται στην αναντίρρητη πειθαρχία. Η πειθαρχία αυτή φτάνει μέχρι του σημείου, όταν πάρεις διαταγή για μιά αποστολή που μπορεί να σημαίνει ότι διακινδυνεύεις την ζωή σου, να οφείλεις να υπακούσεις.

Εδώ εναντίον τίνος θα μάχονται οι συνδικαλιστές? Εναντίον του Διοικητή τους? Εναντίον του πολιτικού προϊσταμένου τους Υπουργού? Αδιανόητα πράγματα!

ΛΓ

04 Αυγούστου 2016