Γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν;
Το σύνηθες ερώτημα που ακούγεται ανά την Ελλάδα είναι: Γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν και να εκφράζουν μεγάλες ιδέες; Ουσιαστικά υπονοείται ότι κάπου πρέπει να υπάρχει μια πεφωτισμένη ηγεσία που θα έλθει και θα τα αλλάξει/διορθώσει όλα. Η απάντηση είναι απλή: η πολιτική ηγεσία αντανακλά αυτό που είναι ο λαός ή, ορθότερα, αυτό που θέλει ο λαός. Δεν μπορεί να προκύψει πεφωτισμένη ηγεσία από έναν λαό που δεν ψηφίζει με υψηλόφρονα κριτήρια.
Ενα από τα πράγματα που έχουμε επιτύχει ύστερα από 185 χρόνια επίσημης ανεξαρτησίας είναι ότι η πολιτική ηγεσία δεν μας προκύπτει αλλά εκλέγεται. Παρά τα φημολογούμενα (και συχνά βάσιμα) περί εκλεκτικών προτιμήσεων κάποιων πρεσβειών προς Ελληνες πολιτικούς ηγέτες, οι εκλογείς δεν πιέζονται από κάποιον Αμερικανό, Γερμανό ή Ρώσο κατά την επιλογή του τοπικού βουλευτή τους.
Στη νεότερη ελληνική ιστορία, κατά τη χρονική στιγμή που ξεσπούν οι σοβαρές κρίσεις, οι πολιτικές μας ηγεσίες είναι κατώτερες των περιστάσεων. Εχουν εκλεγεί για άλλο σκοπό, κατά κανόνα για την ικανοποίηση των μικροκομματικών, απολύτως ωφελιμιστικών σε ατομικό επίπεδο προσδοκιών των ψηφοφόρων: για τον διορισμό (διαχρονικό αίτημα), για την κατάργηση των φόρων (επίσης διαχρονικό με πλέον εμβληματική την περίοδο Θεόδωρου Δηλιγιάννη πριν από το 1897), για την τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου σε καλύτερη υπηρεσία, για τη μετάθεση του στρατευμένου, για να γυρίσει το παιδί από τον πολυετή πόλεμο (βλ. 1920), για το σβήσιμο της κλήσης κ.λπ.
Η εμφάνιση σοβαρών ηγεσιών μετά την κρίση είναι ευεξήγητη. Οι ηγέτες εμφανίζονται όταν τους αναζητεί ο λαός. Για την ακρίβεια, εμφανίζονται επειδή ακριβώς τους αναζητεί ο λαός. Τι πιθανότητες είχε να εκλεγεί πριν από το 2010 ένα άτομο με ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσε να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας; Μηδενικές. Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου