Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Η Αριστεία, η Οικογενειοκρατία και οι Πελατειακές Σχέσεις


Η αριστεία, η  οικογενειοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις, πάνε μαζί;

Πραγματικά είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας: Τέτοιος παροξυσμός υπέρ της αριστείας και μάλιστα από αυτούς που οικοδόμησαν την ελληνική κοινωνία και το κράτος κατ’ επέκταση, πάνω στις πελατειακές σχέσεις, τον κομματισμό και τον λαϊκισμό! Τόση δημαγωγία!

Ο κρατικός μηχανισμός μετεμφυλιακά αλλά και την περίοδο που ακολούθησε τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δομήθηκε με κριτήριο την κομματική ένταξη και πρωταγωνιστές τα κόμματα εξουσίας Πολίτες με ελάχιστα προσόντα υπολειπόμενοι κατά παρασάγγας έναντι άλλων, προσλήφθηκαν, σταδιοδρόμησαν, επάνδρωσαν καίριες θέσεις στον δημόσιο μηχανισμό, τακτοποίησαν τους απογόνους τους και πέτυχαν τα πάντα αφού η πίστη στα κόμματα εξουσίας προτάσσονταν πάντα έναντι της αριστείας και της αξιοκρατίας. Γιατί λοιπόν να ενδιαφερθεί ο πολίτης να βελτιώσει τις δεξιότητές του αφού η ανέλιξή του ήταν εξασφαλισμένη από την κομματική και συνδικαλιστική του ένταξη; Είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας των κομμάτων η αναλογία 4-2-1 στην τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, η αναλογία δηλαδή στη μοιρασιά των θέσεων του κρατικού μηχανισμού μεταξύ τους.

Ποιο κίνητρο παρέχει σήμερα η πολιτεία στη νεολαία και στον ελληνικό λαό γενικότερα ώστε να επιδιώξει την αριστεία; Αν εξαιρέσουμε αυτούς που από ιδιοσυγκρασία παλεύουν κάθε μέρα για την βελτίωσή τους, οι άλλοι, η τεράστια πλειοψηφία γιατί να πασχίσει γι αυτό; Οι πολιτικοί μας, τα κόμματα, που σήμερα κόπτονται περί της αριστείας, διαμόρφωσαν ένα τέτοιο πλαίσιο, π.χ. στην Παιδεία, που  σήμερα “γίνεσαι” ό,τι θέλεις χωρίς να συναρτάται αυτό από την προσπάθειά σου. Πασχίζει  ο υποψήφιος φοιτητής να πιάσει τα 19.000+ μόρια που απαιτούνται για να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή ή σε άλλη ανάλογης δυσκολίας ενώ ο αποτυχών π.χ. με 3000 ή 10000 μόρια εγγράφεται σε Πανεπιστήμιο ευρωπαϊκής χώρας και επιστρέφει με το επιθυμητό πτυχίο, αν βέβαια δεν κατορθώσουν πριν οι οικείοι του να τον μεταγράψουν σε ελληνικό ΑΕΙ. Αυτό δεν σημαίνει ότι από τα Πανεπιστήμια π.χ. της Βουλγαρίας, της Σλοβακίας κ.α. δεν αποφοιτούν άριστοι επιστήμονες αλλά για τους ξένους φοιτητές έχουν δημιουργήσει  αγγλόφωνα τμήματα με κίνητρο τα οικονομικά οφέλη και δεδομένο ότι οι απόφοιτοι θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους.

Η κοινωνική κινητικότητα, οριζόντια και κάθετη, δηλαδή η βελτίωση της θέσης ενός πολίτη εντός της κοινωνικής του τάξης ή η ανέλιξή του σε ανώτερη, αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό και θέλγητρο του καπιταλισμού αλλά είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και δεν χαρίζεται στα πλαίσια ενός κομματισμού λαϊκισμού που απαξιώνει εν τέλει και αφήνει απροστάτευτη την κοινωνία από τις συνέπειές του. Έχω τη βεβαιότητα ότι με την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ θα θεωρείται αυτονόητη η φοίτηση στα ΑΕΙ της Πρίστινας και των Τιράνων. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνον τα ΑΕΙ των Βαλκανίων και των πρώην Ανατολικών κρατών. Προηγήθηκαν Δυτικές χώρες με πρωτοπόρες την Ιταλία, τη Μ. Βρετανία κ.α.. Τότε, λοιπόν, γιατί διεξάγονται οι Πανελλαδικές εξετάσεις; Για να εμπαίζουν τους αρίστους;

Η χώρα μας ποτέ δεν διέθετε ένα αναπτυξιακό σχέδιο ώστε να καθορίσει κατά προσέγγιση έστω, τον αριθμό των επιστημόνων που απαιτεί η υλοποίησή του αλλά και η εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών της κοινωνίας. Η φυγή επιστημόνων από τη χώρα μας αποδίδεται από τους πολιτικούς μόνο στην κρίση. Η αλήθεια είναι ότι με τη συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού επιστημόνων με την παράκαμψη των πανελλαδικών εξετάσεων, αριθμός που κάθε χρόνο αυξάνει ανεξέλεγκτα και υπερκαλύπτει σε πολλαπλό βαθμό τις ανάγκες της κοινωνίας, η χώρα θα αδυνατούσε να τους απορροφήσει ακόμη και αν δεν διέρχονταν περίοδο κρίσης. Έτσι, πάλι θα είχαμε φυγή επιστημόνων σε μικρότερο βαθμό αλλά και ένα τεράστιο εφεδρικό στρατό ανέργων πτυχιούχων εντός της χώρας που θα ισοπέδωνε τις αμοιβές, λόγω της μεγάλης προσφοράς εργασίας.

Γιατί “βολεύει” η συστηματική απαξίωση της αριστείας και της αξιοκρατίας; Διότι συντήρησε και γιγάντωσε την οικογενειοκρατία μέχρι σήμερα. Άνδρωσε τις πολιτικές δυναστείες (Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Κεφαλογιάννη, κ.α.π.), οι οποίες μεταπολιτευτικά οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, διότι εξασφάλιζαν την κληρονομική διαδοχή στην πολιτική μέσω του ονόματος  και όχι μέσω της αριστείας και της αξιοκρατίας.

Γνωρίζετε πώς δικαιολογούν οι πολιτικοί την κληρονομική τους διαδοχή; Γράφει ο Χαρίδημος Τσούκας, καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick, στις 24/10/2010 στην “Καθημερινή” με τίτλο “Είμαι κατά της οικογενειοκρατίας αλλά….”: «Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε στη δημαρχιακή υποψηφιότητα του γιού της Κώστα Μπακογιάννη με το εξής σχόλιο: πρόκειται για “φυσική εξέλιξη ενός τέκνου που μεγαλώνει σε πολιτική οικογένεια και όπως το παιδί ενός δικηγόρου έχει πολλές πιθανότητες να γίνει δικηγόρος και ενός γιατρού να γίνει γιατρός, έτσι τα παιδιά των πολιτικών είναι πολύ πιθανόν να ασχοληθούν και αυτά με την πολιτική…». Ίσως μάλιστα ο κανόνας της κληρονομικής διαδοχής είναι ισχυρότερος στην πολιτική “δυναστεία” Παπανδρέου που μας έδωσε έως τώρα τρεις πρωθυπουργούς αλλά και στην οικογένεια Καραμανλή, όπου κάθε ανιψιός που φέρει το όνομα του γενάρχη θεωρείται εξ ορισμού γεννημένος πολιτικός.

Γιατί αυτά δεν συμβαίνουν στην Ευρώπη και στον 21ο αιώνα συνεχίζουν να καθορίζουν το σκηνικό εξουσίας στη χώρα μας; «Στις τριτοκοσμικές κοινωνίες το κύριο κριτήριο αναφοράς στη λειτουργία του δημόσιου βίου δεν είναι τα προσόντα αλλά η συγγένεια», καταλήγει ο αρθρογράφος. Γιαυτό στη χώρα μας, σήμερα «παντού δραστηριοποιούνται αποκλειστικά πολιτικές δυνάμεις και θεσμοί οι οποίοι προϋπήρχαν των αλλαγών και όχι θεσμοί που πρέπει να συγκροτηθούν με προοπτική τα νέα και μελλοντικά προβλήματα. Ενώ το ορθολογικό θα ήταν να ερμηνευτούν από το νέο γίγνεσθαι και από τα οράματα για το μέλλον» (Ούλριχ Μπεκ).
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – 8-10-2017





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου