Τόποι ποτισμένοι με αίμα και ένας στρατός με την μακρύτερη και ίσως περισσότερο Δαφνωστεφανωμένη πορεία.

Τέτοιες μέρες, εν έτη 1912, ξεκίνησε ο Α Βαλκανικός πόλεμος με σημαντικότερη την μάχη στο Σαραντάπορο που είχε σαν αποτέλεσμα να ελευθερωθεί η Δυτική Μακεδονία, η Ήπειρος και η Θεσσαλονίκη.

Οι πολεμικές δραστηριότητες τέλειωσαν με τον Β Βαλκανικό πόλεμο στα τέλη του επομένου Ιουλίου (1913) που μετά την σημαντική νίκη στο Κιλκίς-Λαχανά να απελευθερωθεί ολόκληρη η Ανατολική Μακεδονία.

Πέντε χρονιά αργότερα στην φονική μάχη του Σκρα οι ελληνικές δυνάμεις θα ξανακερδίσουν τους βουλγάρους.

Το 1941-44 θα έχουμε εκ νέου βουλγαρική κατοχή.

Σαραντάπορο, Ρουπελ, Μανιάκι, Θερμοπύλες, Κοκκάλια, Σκρα, Σαλαμίνα,

Τόποι ποτισμένοι με αίμα και ένας στρατός με την μακρύτερη και ίσως περισσότερο δαφνωστεφανωμένη πορεία.

Σε αυτόν τον στρατό θα έπρεπε κάθε ελληνοπαίδας να νιώθει περήφανος και κάθε νέο παιδί να περιμένει με λαχταρά την στιγμή που θα κληθεί να υπηρετήσει.

Αντίθετα, όποιος μπορεί την κάνει, και όποιος εισέρχεται κοιτάζει πως θα βολευτεί καλυτέρα ή θα επιδιώξει την καλύτερη απόσπαση και μετάθεση.

Οι αξιωματικοί θα έπρεπε να είναι ηγέτες και η συμπεριφορά τους απέναντι στους στρατευμένους θα έπρεπε να διακατέχεται και να διακρίνεται από σεβασμό και να εμπνέει υπερηφάνεια.

Όμως καμία σχέση.

Η κλήση στο Ελληνικό στράτευμα θα έπρεπε αυτόματα να διαβιβάζει στους ώμους του στρατευμένου υπερηφάνεια 3000 χρόνων αλλά απλώς διαβιβάζει αγγαρεία και χαμένο χρόνο.

Κούγκι, στο Σούλι, στα Σάλωνα, στο Αρκάδι 

Τόποι ποτισμένοι με αίμα.

Όμως μην αδικήσουμε τις ελληνίδες.

Και οι ελληνίδες πολεμούν σαν άντρες όταν χρειαστεί όπως το 1826 στην μάχη του Δυρού όταν οι Μανιάτισσες όρμησαν με τα δρεπάνια στους άντρες του Ιμπραήμ και τους πέταξαν στην θάλασσα. Εξ ου και το μνημείο με την μανιάτισσα με υψωμένο το δρεπάνι στην είσοδο του χώρου στο Δυρό.